Eerder schreef ik al, heel kort, dat we zo goed als geen belemmeringen ervaren, tenzij we hotels boeken om een nachtje weg te gaan. We krijgen dan bijvoorbeeld te horen dat we moeten betalen voor Nala, mijn assistentiehond. Dat is raar (zachtjes uitgedrukt), want voor mij is Nala namelijk een hulpmiddel. Een hulpmiddel klinkt natuurlijk heel gek, maar zo zien instanties en verzekeraars het allemaal wel. Ze mag dan niet geweigerd worden en bovendien hoeven wij ook niet voor haar te betalen…
Als we dan met het hotel bellen en we dit te horen krijgen, maken we altijd een vergelijking. Namelijk een vergelijking met iemand die in een rolstoel zit of met een rollator loopt. Daar betaal je ook niet extra voor. Ik begrijp dat je soms extra betaalt voor de hond, omdat dit meer schoonmaakkosten betekent. Maar voor mij is zij een hulp, ook al is dit niet altijd op dagelijkse basis nodig. Als ik nieuwe dingen onderneem, vind ik het heel erg prettig dat ik niet meer alleen ben, ook al is mijn vriend mee. Deze spanning kost me zoveel energie, dat Nala veel voor mij kan betekenen. Ook voor mijn vriend betekent dit veel. Hij kan nu zeggen dat ik bijvoorbeeld moet gaan zitten. Of hij begeleidt dan Nala, door bijvoorbeeld tegen haar te zeggen dat ze tegen me moet opspringen zodat ik weer terug kom in het ‘hier en nu’. Het belangrijkste hierin is vooral dat ik niet alleen ben en dat ik altijd afleiding kan vinden in mijn viervoeter. Ik kan altijd gewoon op de grond ploffen en haar knuffelen. In combinatie met wat leuke kleine opdrachtjes kan ik spelenderwijs mezelf weer tot rust krijgen. Dit is voor mij heel belangrijk geworden.
Terug naar het hotel. In grofweg 99% van de gevallen wordt aangegeven dat wij gelijk hebben, maar dat er moet worden overlegd met het management. Uiteindelijk krijgen wij veelal gelijk, omdat zij niet geweigerd mag worden volgens de wet. We hebben gelukkig tot nu toe nog nooit hoeven meemaken dat wij een aanklacht moesten indienen. We hopen ook dat dit nooit nodig zal zijn. In sommige gevallen ben ik nog wel coulant en betaal ik de kleine kosten rondom Nala, maar ik ben ook iemand die stronteigenwijs is: ik sta in mijn recht en die recht zal ik krijgen. Doordat er heel vaak gewoon medewerking wordt verkregen, doe ik daarna ook nooit moeilijk. Ik vind het wel jammer dat er zoveel energie voor nodig is, heel vaak weer. Het herhaalt zich. Ik blijf hopen op de dag waarop dit niet meer nodig is.
Zo nu en dan maken wij ook bewuste keuzes. Soms kiezen wij voor een hotel welke al hondvriendelijk is. Soms kiezen wij ervoor om een nachtje weg te gaan zonder Nala. Dan logeert Nala bij mijn schoonouders, wat ze ook heerlijk vindt. Het is altijd een moment van afwegen: wat weegt zwaarder en wat is voor mij het meest belangrijkst? We kijken dan vaak ook naar de reden van ons nachtje weg. Dit nemen we ook mee in ons besluit. Gelukkig hebben we tot nu toe geen manager gehad die moeilijk deed, ook al hadden we een keer een hotelovernachting waarbij wij in het restaurant wat meer weggestopt werden in een hoekje. Bij het diner vond ik dat verschrikkelijk, omdat daar bijna niemand zat. Tijdens het ontbijt vond ik dat weer minder erg, omdat daar weer meer mensen zaten te ontbijten. We hebben dit ook aangegeven op het moment dat we ons gingen uitchecken. Er is beloofd dat dit aangegeven zou worden en daar vertrouwen we dan maar op.
Kortom, we zijn blij dat we tot nu toe weinig problemen ervaren, maar zijn ons ook van bewust dat er nog zoveel te behalen valt!
