Na twee jaar is het bijna zover. Onze teamtest komt heel duidelijk in beeld, de laatste oefeningen worden gedaan en het gaat zó ontzettend goed. De ene dag gaat beter dan het andere, maar ook een hulphond blijft een hond. Net als wij heeft ook Nala weleens haar dag niet, maar ze heeft ook dagen waarop ze alles perfect doet. Waarop we bijna niet hoeven te sturen, omdat ze precies weet wat ze mag doen en wat er van haar wordt verwacht. Inmiddels begrijpt ze zoveel! Ze weet, in het algemeen, heel goed wat ze mag doen voor mij. Wat ze ‘moet’ doen zelfs.
Op de foto zie je ons in actie. Ik kan heel erg schrikken van onverwachte geluiden en daarvan in stress/paniek raken. Als dat gebeurt, heb ik tijd nodig om bij te komen. Nala komt in actie: ze komt eerst dichtbij mij zodat ik haar goed kan voelen. Meestal springt ze op schoot. Zodra ze voelt dat ik rustiger word, neemt ze wat afstand. Ik weet dan dat ik, volgens Nala, rustig genoeg ben. Ik neem dan nog wat tijd om het laatste beetje stress of paniek weg te ademen. Nala ligt dan op mijn startsein te wachten zodat we weer samen verder op pad kunnen.
Om te voorkomen dat we allebei wat ons gehaast voelen, hebben we nu gezegd dat we het over de zomervakantie heen tillen. Na de zomervakantie hebben we in principe nog een afspraak staan en daarna zal waarschijnlijk de teamtest plaatsvinden. Ik moet zeggen dat ik er naar uitkijk! Geen L meer op haar dekje, maar echt een officiële assistentiehond. Ook al is het verschil tussen nu en dan niet groot. Ze mag nu namelijk al twee jaar mee waar ik ook heen ga. Dat betekent dus ook dat ze overal naar binnen mag. Tot nu toe hebben we vooral problemen ervaren met hotels, waarbij we extra zouden moeten betalen voor Nala waarbij wij aangeven dat je ook niet hoeft te betalen voor rolstoelen of rollators. Ook al gaat die vergelijking met de extra schoonmaak natuurlijk niet helemaal op, maar ze beseffen dan wel meteen dat wij op dat punt eigenlijk gelijk hebben.
De laatste puntjes op de i richten zich vooral op de opdrachtjes waarbij Nala moet signaleren en moet helpen. Dat betekent dat we ons nu gaan richten op het trainen van de deurbel, de kookwekker, de fietsbel en mijn naam als signaleringsgeluiden. Als het op helpen aankomt, trainen we haar aan dat zij mijn etuitje moet kunnen pakken waarin ik bijvoorbeeld mijn spalk en paracetamol bewaar. Dit zijn allemaal kleine dingetjes die ze nog even mag ‘perfectioneren’.
Een examen is altijd spannend, maar we hebben er zin in!
