Al langer waren we aan het nadenken: wat zou een hond kunnen betekenen voor ons? Een maatje voor het leven is al ontzettend fijn, maar wat als ik meer kan doen? We hadden al wel vaker gehad over honden, maar telkens schoven we het weer voor ons uit. Zo bleef het een klein tijdje duren, totdat ik ontdekte en me realiseerde dat we meer kunnen doen dan alleen een hond hebben als maatje voor het leven!
Een hulphond. Of beter gezegd, een assistentiehond. We bespraken de voordelen en de nadelen. De voordelen wogen steeds zwaarder op tegen de nadelen en we namen eind 2019 contact op met Bultersmekke Assistancedogs. In ons belangstellingsformulier hebben we het volgende aangegeven:
Het zou geweldig zijn wanneer een hond vooral buitenshuis mij zou kunnen begeleiden in wilskracht, daadkracht en vertrouwen. Wanneer ik alleen ben, heb ik de laatste jaren eigenlijk altijd mijn Cochleair Implantaat wel af. Hierdoor hoor ik helemaal niets, terwijl ik dat eigenlijk wel belangrijk vind. Ook denk ik dat ik resultaten kan behalen op gebied van (zelf)vertrouwen, ik wil veel weer doen en kunnen zonder al te veel te moeten leunen op mijn partner.
Al snel had ik contact en bleek ook uit het eerste gesprek, dat begin 2020 plaatsvond, dat ik positief advies kreeg om het traject te starten bij Bultersmekke Assistancedogs. Eerst viel er nog wel een obstakel te overwinnen: we willen graag dat het traject wordt vergoedt vanuit onze zorgverzekering. De kosten zijn hoog en het is voor ons onmogelijk om dit uit eigen zak te betalen. Het totale bedrag omvat namelijk bijna €20.000,00 voor het gehele traject van begin tot eind, waarbij het eind pas het einde is zodra de hond met pensioen gaat. De eerste twee jaren zullen intensief zijn, waarna wij een jaarlijkse herhaling zullen krijgen om te kijken of er nog aanpassingen nodig zijn en/of de hond nog goed zijn of haar taken kan uitvoeren. We weten van te voren al dat we dus al onze hoop zouden vestigen op de zorgverzekeraar. Na goed overleg met zowel Bultersmekke en de KNO-arts, hebben we de juiste papieren. Tenminste, we denken dat we het hiermee gaan redden. We dienen in maart een aanvraag in en vier dagen later(!) kregen we antwoord: We vergoeden jullie traject! De rest van de brief heb ik niet meer gelezen op dat moment. Ik kon niets anders dan huilen. Tranen heb ik gelaten! Tranen van vreugde en blijdschap.
Gelukkig hadden we in de tussentijd al hier en daar wat contacten gelegd. Er was een fokker waarvan de hond al drachtig was. Zij zou veel pups verwachten, waardoor wij meteen op de lijst konden komen te staan voor een pup uit dat nestje. Ongelooflijk. Ook hier rolt het balletje zo ontzettend snel, maar we vinden dit alleen maar fijn! Op 19 mei 2020 is Nala geboren. We bezoeken haar zo veel als we kunnen en mogen en na 7,5 weekjes mochten we haar dan eindelijk echt mee naar huis nemen.
