Vanaf het begin was het al duidelijk. Nala was er. Ze is er. Zonder het haar te hebben aangeleerd, wist ze dat ze er voor mij mocht zijn op momenten dat ik verdrietig ben. Als ik huil, weet ze meteen wat ze moet doen. Al is het af en toe best lastig voor haar als een gevoelige hond. Het is fijn dat ze dit doet zonder dat we dit haar hebben aangeleerd, want dat lijkt me ontzettend lastig. Dit is één van de weinige dingen die ze doet zonder dat dit haar is uitgelegd.
Het maakt vrijwel niet uit waar ik zit, sta of lig. Als ze me ook maar even hoort huilen, is ze erbij. Dan zoekt ze me op. Als ik sta, is het de bedoeling dat ik daarna zelf op de grond zak. Dit is iets wat ik zelf nog wat lastig vind, omdat ik dan vooral in mezelf gekeerd ben. Gelukkig sta ik vaak niet te huilen, maar zit of lig ik al. Stukken makkelijker voor ons allebei. Doordat Nala er snel bij is, krijg ik ook snel de kans om tot rust te kunnen komen. Met verdriet, want verdriet moet soms slijten. Het gaat erom dat ik lucht krijg, dat ik weer ruimte heb om tot rust te kunnen komen. Het wisselt enorm hoe dat gaat. De ene keer hoeft ze maar op schoot te liggen en ik kom al tot rust. De andere keer moet ik meer doen en duurt een kroelsessie langer. Als zij in de tussentijd vanzelf van mijn schoot afspringt, weet ik ook dat Nala ervaart dat ik voldoende tot rust ben gekomen. Zij gaat pas uit eigen beweging weer haar eigen gang, zodra ze weet en voelt dat ik me goed genoeg voel.
Zodra ik dan ook merk dat ze meer haar eigen gang gaat, besef ik ook bij mezelf dat ik inderdaad weer wat rustiger ben geworden. Dat het weer oké gaat. Dat ik nu uit eigen beweging mezelf verder tot rust kan brengen. De eerste stap is voor mij daarom zo ontzettend belangrijk, ik hoef het niet meer alleen te doen. Ik heb een pluizig maatje die mij hierin steunt, naast mijn vriend die me dan ook komt troosten. Hoe groot kan het verschil zijn? Hoeveel kan een kleine viervoeter betekenen?
Voor mij is zij mijn wereld. Als ik het spannend vind, neem ik haar mee en houd ik haar heel dichtbij. Ik laat haar bij mij op schoot komen of ik zak op de grond. En dan weet ik dat ik het kan, want ik ben sterker dan ik altijd denk.
