Als je een puppy hebt, is alles in het begin pittig. Ze moeten heel vaak naar buiten. Ze hebben aandacht nodig. Maar tegelijkertijd hebben ze ook een goede balans nodig. Trainen. Spelen. Genieten. Heel veel slapen. Eten. Drinken. Naar buiten. Ik merkte dat het veel meer met me deed dan ik had gedacht. Mijn energie ging onder de nul, hoewel ik ontzettend kon genieten van alle kleine dingetjes die Nala deed.
De focus lag in de eerste periode op het leggen van een goede basis. Dit is zo ontzettend belangrijk, omdat je dit meeneemt naar de rest van je hondenleven! Gelukkig heb ik me al heel veel ingelezen en wist ik van vroeger uit wat belangrijk was dat een hond wel of niet deed als het gaat om de basis. De eerste periode rond het trainen met haar focussen we op netjes naast je lopen, pas belonen als ze op vier voeten staat (dat betekent dus niet opspringen) en vooral heel veel rust, spelletjes doen en ontspanning. Niet alleen stond de periode in het teken van Nala. Ook deze periode stond in het teken van mezelf: ik brak zowat. Ze slurpte energie en elke dag moet je weer een stapje verder. Al snel merkte ik ook dat er wat gebeurde met Nala, als ik vol emoties zit. Al heel vroeg werd ze ronduit vervelend, zodra ze merkte dat het me teveel werd.
Spiegelen is een vorm van feedback geven. De hond kan de kleinste verandering opmerken. Deze verandering kan in gedrag zijn, maar ook in gedachten. Door dit aan te geven, geeft de hond aan dat er iets moet gebeuren om weer in contact te komen. Dit kan ook betekenen dat de hond het nodig heeft dat het baasje weer in het ‘hier en nu’ komt.
Ik leerde op dat moment dan ook: Als Nala vervelend doet, dan ben ik eigenlijk mijn grenzen aan het overschrijden. Het is dan niet zo dat je dan bij elk minimaal vervelend gedrag meteen bij jezelf moet gaan kijken, maar als het lang blijft aanhouden kan het zo zijn dat de hond jou aan het spiegelen is. In mijn geval is het ook een uitdaging om dan te leren beseffen wat ik zelf zou kunnen doen om haar weer tot rust te laten komen.
Na twee jaar blijft dit zelfs een uitdaging voor mij, omdat het mij veel energie kost om de knop om te zetten zodra ik merk dat ze zo vervelend doet. Er moet dan geschakeld worden in mijn hoofd, om daarna Nala daarin te begeleiden. Tegelijkertijd weet ik ook dat Nala mij dan al begeleidt: zodra ik mijn rust pak door bijvoorbeeld op de bank te gaan liggen en haar bij me te laten komen, begeleidt Nala mij ook! Samen komen we dan weer in contact, waardoor ik weer me wat rustiger voel. Daardoor kan zij ook tot rust komen, omdat haar taak is voldaan. Het spiegelen is zo ontzettend waardevol, hoe moeilijk ik het soms ook vind om haar dan te lezen. Het is fijn om te weten dat Nala eigenlijk al heel jong is begonnen met het lezen van haar baasje. Dit zit zo mooi in haar. Dit is haar niet aangeleerd, maar het vervelend doen is haar manier om aan te geven dat ik een stapje terug moet doen óf dat ik juist iets moet doen om bij zinnen te komen door bijvoorbeeld actief te gaan knuffelen en te spelen met Nala.
Knappe Nala, wat is het fijn dat je al zo vroeg zo slim bent!
