Yes! Voor het eerst samen alleen naar de stad!

Waarom moeten bepaalde dingen zoveel energie kosten? Of waarom levert het me zoveel spanning of angst op? Het zit geworsteld in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik merk het vooral aan mijn handen. Die vouwen zich tot een knoop die ik zelf niet meer los krijg. Gelukkig weet ik steeds beter wat ik op zulke momenten moet doen, maar soms is de spanning zo groot. Dan blijf ik maar thuis. Veilig in mijn eigen huis, waar alles kan en waar alles mag. Waar ik de spanning weer los kan laten, omdat ik thuis ben gebleven. Maar met elk besluit heb ik ook altijd het gevoel van dingen te moeten missen. En dat wil ik niet.

Als ik naar de stad wil, omdat ik zin heb om rond te struinen of omdat ik iets specifieks wil regelen, dan ben ik nooit alleen. Sterker nog, ik ga niet eens alleen de deur uit als ik weet dat ik alleen naar de stad moet. Elkaar ontmoeten in de stad en samen verder gaan is voor mij prima, als ik weet waar ik heen moet. Ook daarin gaat het steeds een klein beetje beter. Het mag moeite kosten. Het mag energie kosten. Ik heb veel liever dat ik vermoeid thuis kom, dan dat ik niet eens ga.

Vandaag is een dubbel beladen dag qua spanning en angst. Het klinkt gek, maar mijn vriend is op zijn jaarlijkse kamp waardoor hij niet thuis is. Eenmaal per jaar raak ik in paniek. Dan vraag ik me af of ik het me wel red, en dat is echt de grootste onzin die je kunt bedenken (in mijn geval, laat ik dat meteen even  duidelijk maken). Want natuurlijk red ik me wel! Overdag vind ik het niet eens een groot probleem. Ik ben vooral gespannen voor de avond en de nacht. Eenmaal per jaar slaap ik in mijn eentje in mijn eigen huis. Als ik zelf een nachtje weg ga zonder hem, vind ik daar ook wel wat van. Maar alleen in mijn eigen huis… Liever niet hoor! Maar goed. Eenmaal per jaar gebeurt het. De afgelopen nacht zei ik daarom tegen mezelf: Het is oké. Ik red me wel. Ik ga gewoon wat rommelen. En ik ga gewoon even naar de hobbywinkel om wat leuks te kopen.

‘Ik ga gewoon even naar de hobbywinkel’

Wacht. Wat?! ‘Ik ga gewoon even naar de hobbywinkel’? Ehm… nee? Want dan moet ik in mijn uppie naar de stad. Nee hoor. Maar ’s morgens besloot ik: JA! Ik ga! En ik ben niet eens alleen, want Nala is bij mij! Ik neem haar gewoon mee. En ik mag het spannend vinden. Ik mag het angstig vinden. Maar ik kan me focussen op Nala. Daarom is zij er ook. Daarom heb ik haar!

En ik ben gegaan! En ik ben zó trots. I did it! Ik ben gewoon gegaan en heb midden in de winkel nog een beetje lichtjes staan stressen omdat ik niet zo goed wist wat ik nou moest kiezen. En vervolgens ging ik ook nog naar de Jumbo om mozzarella te halen. Omdat ik die vergeten was mee te nemen gisteren, toen we samen boodschappen deden. Sterker nog… ik heb ook in de Jumbo nog een keuzemoment voor mijn kiezen gehad, want ik wilde chips! Al met al kwam ik ontzettend blij thuis. Dit mag ik niet vergeten. Ik kan dit gewoon. Samen met Nala kan ik alles en dan mag ik het echt wel spannend vinden, door en met Nala weet ik mijn focus te behouden.

Dankjewel Fluffy Wolk, dat jij er bent!